Murree training

In mei heb ik hard gewerkt om een twee weken durende training te geven in Murree voor 33 mensen. Alle lessen waren behoorlijk goed voorbereid en dat terwijl de hitte zelfs in de slaapkamer waar ik mijn voorbereidingen deed minstens boven de 30 graden lag. De stroomuitval was in mei op z’n hoogtepunt en de temperatuur ook al bijna (boven de 40 graden). Als je van sauna’s houdt, kun je je lol op. Dus dat zou prima zijn geweest voor mij, ware het niet dat ik niet rustig kon liggen en daarna afkoelen in een koud bad, maar lessen uit moest typen, hard moest nadenken over de inhoud en methodes die ik wilde gebruiken en alles natuurlijk in het Engels. De stroom ging er om het uur vanaf en ik kan je vertellen dat de productiviteit daar niet beter van wordt. De laatste week voor de training ging het beter met de stroomvoorziening dus kon ik beter doorwerken (met ventilator en airconditioning) en zaken afronden.

Op zondag 31 mei gingen we op pad, nadat we die ochtend afscheid hadden genomen van de mensen in de Bishop Rockey Chapel (onze laatste kerkdienst voor vertrek naar Nederland) met taart, speeches, tranen en foto’s maken. De reis deden we samen met Raheel, onze Pakistaanse vriend die samen met Tom er op uit ging trekken terwijl ik mijn training gaf, en Jane, onze Britse buurvrouw die een opfriscursus Urdu ging doen in Murree. Eerst van Lahore met een Daewoo-bus naar Rawalpindi (stad vlakbij Islamabad) in 4 ½ uur. In Rawalpindi een Daewoo Racer-taxi (zeg maar een Opel Kadet) genomen naar Murree. Dat was twee uur rijden de bergen in, want Murree ligt op 2500 meter hoogte.

De training begon de volgende morgen, wel wat later dan gepland, want er moesten nog meer mensen aankomen. Daar had ik in mijn planning al rekening mee gehouden, dus geen stress. Ik zat goed op schema. Er was een committee van 3 mensen die mij hielp met de organisatie van de training en er was een tolk/vertaler die voor mij vertaalde naar Urdu. Vooral de tolk heeft goed werk verricht, want vertaling was echt nodig.

De training was opgebouwd met basis onderwerpen over logopedie. Eerst natuurlijk de introductie van de deelnemers, behoeften analyse, de therapie cyclus en algemeen wat logopedie inhoudt. Een lesdag over het gehoor met een practicum in de middag: de geluiden- en fluistertest. Les over communicatie, verdeeld in verbaal en non-verbaal, met theorie over de taalontwikkeling, opbouw van taal, symbolische taal en praktische lessen over communicatie onderzoek en observatie en therapie. Bij non-verbale communicatie heb ik ze in het kort geleerd te werken met de methode praten met plaatjes (en/of voorwerpen) voor gehandicapte kinderen of mensen die niet of nauwelijks spreken. We hebben dysfagie oftewel eet- en drinkproblematiek besproken, het slikproces en een checklist doorgenomen om ouders en begeleiders te kunnen adviseren en een practicum gedaan voor mondonderzoek. Dus iedereen ging in groepjes met elkaar in de weer met handschoenen, spatels, wattenstaafjes, bekertjes water en een positief stimulerende houding (dat was in ieder geval de bedoeling).

Bij de praktische lessen konden we lekker buiten zitten. De locatie buiten was daarvoor erg geschikt met verschillende niveau’s vanwege het bergachtige gebied en goed (niet te warm) weer. Bij het werken in groepjes ging ik met hulp van mijn twee DuM collega’s bij elk groepje langs om te coachen. Verder heb ik veel tijd besteed aan articulatie (pronunciation/articulation). Welke Urdu klanken zijn er en hoe worden ze uitgesproken? In groepjes van 4 presenteerden de deelnemers een aantal klanken met uitleg hoe het gearticuleerd wordt. Daarna les en practicum over articulatie onderzoek. Alle praktische lessen, dus alle onderzoeken en therapiemethodes, zijn uiteindelijk het belangrijkste en blijven het beste hangen als ze veel geoefend worden. We hebben dus aan het eind van de training nog een hele dag besteed aan de praktijk. Er waren vier "speciale" kinderen met een busje vanuit Islamabad gekomen, zodat de deelnemers hun vaardigheden "echt" konden oefenen. Het was een leuke, bijzondere en zeer leerzame dag. Op de laatste dag heb ik nog een korte les gegeven over houding, adem en stem. Dat was wel grappig, want Pakistani zijn niet gewend om te praten over hun houding en zeker niet om het te laten zien aan ‘onbekenden’. We stonden namelijk in een grote kring met alle deelnemers, mannen en vrouwen, moslims en christenen te wiegen met onze heupen en rare (oer)kreten uit te slaan.

De deelnemers hebben de training heel leerzaam en positief gevonden. Elke dag hebben we met twee tot vier deelnemers samen geëvalueerd. Voor mij heel goed om te horen hoe de lessen ervaren werden en wat ik kon verbeteren. Voor de deelnemers heb ik twee examens gemaakt. Ze maakten zich erg nerveus, maar hebben het over het algemeen prima gedaan. Het was wel belangrijk om een examen te geven, om daarmee uit te drukken dat het niet lang leve de lol is, maar een serieuze training waar ze naderhand ook in hun eigen organisatie mee aan de slag gaan. En dat is voor de meeste ook goed mogelijk. Ze hebben enthousiasme, interesse en leervermogen getoond. Met die informatie, hun aantekeningen en een handleiding & dvd die ik de komende maand ga maken, hebben ze een basis om logopedie lessen te geven aan gehandicapte kinderen/ mensen. Ik ben erg benieuwd en zie het resultaat graag een keer terug.