Het is de bedoeling dat de Bishop Rockey Chapel gebruik gaat maken van de nieuwe ‘Central Church’. Zodoende werd de chapel gevraagd op ook haar steentje bij te dragen. De bijdrage zou moeten bestaan uit de aanschaf en installatie van de elektrische bedrading. De totale kosten hiervan worden geschat op ongeveer 10 procent van de totale bouwkosten. Om dit bedrag binnen te halen werd besloten om een ‘bake sale’ te organiseren. Een bake sale zouden wij in Nederland een braderie noemen, oftewel brood en spelen.
Twee maanden lang werd er door de leden van de Bishop Rockey Chapel hard gewerkt om de bake sale tot een succes te maken. Zo moest iedere familie 100 loten aan de man proberen te brengen en zoveel mogelijk reclame maken voor de bake sale. Ook werd bijna iedereen ingeschakeld om tijdens de bake sale eten te koken en te verkopen, een spelletje te begeleiden, lootjes te verkopen of een ander stalletje te bemannen. Wij namen de taak op ons om Italiaans eten te verkopen en het spijkerbroekhangen aan de man te brengen. Daarnaast werd Tom gevraagd om een plattegrond van het terrein te maken, met daarop aangegeven waar welke stalletjes moesten komen. Als echte planoloog nam Tom die taak zeer serieus op zich. Een halve morgen is hij in de weer geweest om het terrein van St. Peter’s High School, waar de bake sale zou plaatsvinden, op te meten.
Op zondag werd er na de dienst van negen uur begonnen met de opbouw. Wij sloegen deze dienst over, omdat we laat naar bed waren gegaan. We hadden namelijk Michael, een Australische vriend waarmee Tom vier weken in India gaat fietsen, ‘s nachts van het vliegveld gehaald. Om half elf toog Tom met zijn plattegrond voor de bake sale richting St. Peter’s High School. De kerk was al uit en de leden waren druk bezig met tafels neerzetten. Helaas werden de tafels niet volgens Toms plan neergezet. Hij trommelde een paar man op om de tafels goed neer te zetten, maar terwijl hij de ene tafel goed had neergezet, was de vacante plaats weer ingevuld met een nieuwe tafel. Ondertussen kwamen mensen bij hem vragen waar zij moesten gaan zitten met hun eten. Eigenlijk was het geen vragen, maar meer mededelen. Hoe Tom ook zijn best deed om mensen te overtuigen dat ze volgens zijn plan moesten werken, niemand leek te luisteren. Na een kwartier keerde Tom dan ook gefrustreerd terug naar ons appartement. Daar luchtte hij bij Adine en Michael, die druk bezig waren met de pastasalade, zijn hart. Een kwartier later toog Tom weer naar de bake sale, maar toen zonder plattegrond.
De opkomst bij de bake sale beantwoordde helaas niet helemaal aan de verwachting. De organisatie had van te voren geschat dat er tussen de 300 tot 700 man op de bake sale af zouden komen. Uiteindelijk werden het er 250. Ondanks het tegenvallende aantal bezoekers liep ons stalletje op rolletjes. De lasagna was al binnen een uur uitverkocht. De pastasalade liep iets minder goed, maar er waren toch genoeg mensen die wel een bordje wilden uitproberen. Het spijkerbroekhangen was de grote hit. Pakistaanse jongeren zijn wel te porren voor een competitie. In het begin liep het nog niet zo hard, omdat de meeste mensen geen idee hadden wat de bedoeling van het spel was. Maar toen de bedoeling eenmaal was doorgedrongen, werd er bijna continu spijkerbroek gehangen. We hadden twee competities in gedachten: een vrouwen- en een mannencompetitie. Helaas waren er maar twee vrouwen die een poging waagden: Adine en Sharen. Uiteindelijk won Sharen, de 8-jarige dochter van een collega/vriendin van Adine, het spijkerbroekhangen bij de vrouwen met een tijd van 7 seconden. Bij de mannen was de competitie groter en fanatieker. De uiteindelijke winnaar was een jongen van rond de 12 jaar met een tijd van 2 minuten en 2 seconden. De mannencompetitie was zo fanatiek, dat er zelfs een poging werd ondernomen om Michael en Adine om te kopen. Nota bene door een aanstaand pastor, die van te voren nog had gezegd dat christenen die de bijbel niet kennen, geen goede christenen zijn. Hij bood 200 Pakistaanse roepies (2 euro), als ze 10 seconden bij zijn tijd zouden optellen… Het spijkerbroekhangen was zo’n succes, dat we allebei denken dat het spijkerbroekhangen als vast onderdeel op elke bake sale zal worden geïntroduceerd. Eerst in de diocese, later in Lahore en over tien jaar kun je in Pakistan geen bake sale bezoeken of je kunt spijkerbroekhangen. Tijdens de bake sale werd ook nog even stilgestaan bij ons tweejarig huwelijk. Tegen het einde pakte Raju, een goede vriend, de microfoon en kondigde aan dat wij twee jaar waren getrouwd. Natuurlijk kwam iedereen ons feliciteren en moesten wij en public met elkaar dansen. Natuurlijk kregen we ook van diverse mensen cadeautjes. Niet veel later was de bake sale dan toch echt ten einde. De winnaars van de loterij werden bekend gemaakt. Helaas was slechts de helft van alle tickets verkocht. De grote winnaar was Raheel, ook een vriend van ons, die een mobiele telefoon won. En Yacoub, collega en chauffeur van Dar-ul-Mussarat, won de magnetron. Wij hadden hem de avond ervoor twee lootjes gegeven, als dank dat hij midden in de nacht Michael van het vliegveld wilde afhalen. Ook een mooie prijs voor hem dus!
Voor foto's van de bake sale klik hier.
