Weer thuis

We zijn nu 16 dagen thuis in Nederland. En ooh wat is dat fijn! Ik kan weer zelf naar de winkel, even wandelen, fietsen, andere kleding aan zonder dat ik word aangekeken alsof ik in mijn blootje loop. Ik heb me er op verheugd en het is echt heerlijk, helemaal met het lekkere weer de afgelopen week.

Maar thuis is wel veranderd. Want nu hebben we een ervaring mee terug naar huis genomen, een nieuwe wereld is open gegaan en die willen we graag bij ons houden. Nu wil ik vasthouden aan de goede dingen van Pakistan en kan ik de minder positieve zaken makkelijker vergeten. Ik draag mijn sjaals met trots, deel de ervaringen met trots en nuanceer de Pakistaanse mentaliteit als die lijkt te botsen met de Nederlandse. Waar sta ik dan nu? De komende tijd is er natuurlijk ruimte om “alles een plekje te geven” (oh wat klinkt dat weer akelig Nederlands). Maar ondertussen rent Nederland verder, ondanks de crisis die sommige mensen niet meer laat rennen…

En ja, de clichés zijn waar, want wij maken ons nu niet zo druk om de boodschappen, het huis en meer van die dingen. Maar als we op een terras of in een restaurant achterlijk veel geld moeten betalen, gaan we oer-Nederlands en ook Pakistaans, over in zeuren. We wisten het van tevoren, maar zijn alsnog geschrokken.

Ons huurappartement in Nijmegen kunnen we weer in op 1 augustus. Dus dat echt thuis komen duurt nog even. We bivakkeren thuis bij onze familie en vrienden en maken gebruik van verschillende slaapplaatsen in ons mooie vrije land. Maar we missen onze vrienden in Lahore ook. Hoe gaan we de vriendschappen onderhouden met hun? Houden we dat vol? Gaan we nog eens terug? Plannen zijn er en we gaan ons best doen. Zeker niet; uit het oog, uit het hart.

Af en toe kunnen we niet zo goed uit onze woorden komen. Dan ken ik alleen even het Engelse woord. Ik heb al eens Engels gepraat in mijn slaap. En ik heb de neiging Urdu te praten tegen kleine kinderen. Maar dat snappen ze hier toch niet zo goed… De impact die het afgelopen jaar heeft gehad, komt langzamerhand wel in beeld en zal nog duidelijker worden. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat we heel blij zijn dat we deze kans hebben gekregen en een “barra” (grote) ervaring rijker zijn geworden.