Zaterdagmiddag om half vier werd er bij ons op de deur geklopt. Adine en ik waren nog bezig met ons broodnodige middagdutje. We waren zaterdag al om zeven uur opgestaan, omdat ik een les over landkaarten ging geven aan de leraren van de Swiss Model School. Snel schoot ik een broek aan, want in je onderbroek een deur open doen, kan al niet in Nederland laat staan in Pakistan. Harry stond voor de deur, samen met een bewaker van de campus. We hadden Harry wel verwacht, maar nog niet zo vroeg. Snel ruimden we onze logeerkamer op en poetsten we een badkamer.
Ik ken Harry van de wereldfietser. Een vereniging voor mensen die de wereld per fiets verkennen. Samen met Harry zit ik in een werkgroep die het landeninfomatiesysteem beheert. In dit systeem op internet kunnen fietsers (en anderen) informatie vinden over hoe het is om in een bepaald land te fietsen. Harry is begin april, toen Adine en ik nog bezig waren met onze acculturatiecursus, in Nederland op de fiets gestapt voor een tocht met een nog onbekend eindpunt. Zijn tocht voerde hem tot dusverre door Duitsland, Polen, Oekraïne, Roemenië, Bulgarije, Turkije, Iran, Turkmenistan, Oezbekistan, Kirgizië, China en Pakistan. In bijna zeven maanden tijd heeft hij twaalf duizend kilometer afgelegd. Toen ik een maand geleden vernam dat hij wellicht van China via Pakistan naar India wilde fietsen, heb ik hem meteen uitgenodigd om een keer bij ons mee te eten.
Het werd meer dan een keer mee-eten. Harry heeft drie dagen meegegeten, waaronder een echte Nederlandse koude schotel. In de drie dagen hebben we van alles gedaan. Zo hebben Harry en ik onder de deskundige en bezielende leiding van Raheel een bezoek gebracht aan Fort Lahore en de Badshahi moskee. Ook zijn we op bezoek gegaan bij Alia en Raju. Didi had zondag zijn eerste communie en dat moest natuurlijk gevierd worden. Meteen bij binnenkomst kregen we een bord eten voor onze neus en hing iedereen aan de lippen van Harry. De laatste dag heb ik Harry op de fiets vergezeld naar de Indiase grens. Raju en Adine volgden ons op de brommer. Het is slechts een tochtje van ongeveer 28 kilometer, maar het was voor mij de eerste keer dat ik echt in Lahore fietste. Ondanks de drukte en chaos van het verkeer, heb ik er enorm van genoten. Het gaf zelfs een kick om bij opstoppingen en verkeerslichten door het verkeer te slalommen. Op de terugweg, toen ik alleen moest fietsen, fietste ik zo behendig door het verkeer, dat Raju me met zijn brommer niet bij kon houden.
Het bezoek van Harry heeft ons ook nieuwe energie gegeven. We zaten vorige week een beetje in een energiecrisis. Adine en ik hadden allebei een aantal dagen last van een flinke diarree. We hadden daardoor weinig fut en waren zelfs een beetje neerslachtig. Het bezoek van Harry doorbrak deze sleur. Eindelijk konden we weer met iemand over Nederlandse dingen praten. We hebben zelfs een aflevering van De Wereld Draait Door via Uitzending gemist gekeken (terwijl Adine en ik Matthijs niet kunnen uitstaan, was het heerlijk om te zien). Ook hoorden we van Harry eindelijk een keer een ander verhaal over de veiligheid in Pakistan. Ondanks dat de krant dagelijks vol staat met verhalen waar je niet vrolijk van wordt, kun je als reiziger nog altijd rekenen op de gastvrijheid van de Pakistanen. Ook in gebieden die niet altijd positief in het nieuws komen. Door de verhalen en foto's van Harry heb ik het fietsen in Noord-Pakistan definitief op de agenda gezet.
Op picasa zijn foto's van de afgelopen week terug te vinden.
Harry houdt ook een site bij.
