Rond kerstmis zijn we op bezoek geweest bij verschillende families om gezellig met hun te dineren en christmas carols te zingen. Meestal kwam dan ook na een tijdje het trouwalbum op tafel. Op al die foto’s die we bekeken viel ons op dat de bruid er meestal niet echt vrolijk op stond. Volgens Jane, onze buurvrouw die al wat jaren in Pakistan woont, is dat ook niet zo verwonderlijk. De meeste huwelijken in Pakistan zijn gearrangeerd. Dat betekent dat de families van de bruid en bruidegom met elkaar het huwelijk overeenkomen. Het komt regelmatig voor dat de bruid en bruidegom elkaar alleen maar kennen van een foto. Daarnaast betekent een huwelijk voor de bruid dat ze haar huis en familie zal gaan verlaten. Ze zal als het ware een nieuw leven beginnen, waarbij ze nog niet weet wat dit nieuwe leven in petto heeft. In Pakistan is het normaal om met de hele familie in één huis te wonen. Daarbij is het de gewoonte dat de zonen na hun huwelijk thuis blijven wonen. In dit huis krijgen de bruid en bruidegom wel een eigen kamer. Is het huis te klein geworden, dan wordt er gewoon een verdieping opgebouwd. De bruid komt dus te wonen in een omgeving waar haar schoonmoeder de dienst uitmaakt. Zij heeft maar te gehoorzamen aan de nukken van de schoonmoeder (net zoals de schoonmoeder toen zij jong was haar schoonmoeder moest gehoorzamen). Totdat de bruid haar eerste zoon heeft gebaard, zal ze binnen het huishouden weinig in te brengen hebben.
Op zaterdag gingen we met een groepje collega’s van Adine naar Wahids bruiloft. Deze dag stond in het teken van de mehndi. Dit ritueel vindt over het algemeen op de tweede dag van een huwelijk plaats. Tijdens de mehndi wordt henna aangebracht op de handen van de bruid en de bruidegom. We vonden het best spannend, want we wisten niet zo goed wat we moesten verwachten. We hadden niet overal positieve verhalen gehoord over Pakistaanse bruiloften. Van diverse kanten hadden we gehoord, dat de bruiloften vooral saai zijn en dat het grootste gedeelte bestaat uit wachten. Zo waren Raju en Ijaz een keer naar een bruiloft gegaan, waarbij de bruidegom niet om vier uur arriveerde, zoals op de uitnodiging stond, maar pas om tien uur! Jane had ons zelfs een keer aangeraden om een boek mee te nemen. Toen we dat laatste tegen onze vrienden zeiden, moesten ze wel lachen. Ze verzekerden ons dat dit niet nodig zou zijn.
Om tien uur kwamen we aan bij de straat waar Wahid woont. De straat, ongeveer 5 meter breed, was met zeildoek overspannen en zo veranderd in een lange partytent. De ene helft bestond uit een podium met daarvoor stoelen en de andere helft stond vol met huwelijkscadeaus. Zo stond er een complete uitzet met bed en kasten, die qua vormgeving, materiaalgebruik en kleurcombinatie niet helemaal onze smaak waren. We hopen dat de bruid en bruidegom er wel een stem in hebben gehad, want daar zitten ze de komende vijfentwintig jaar (of langer) wel aan vast. Eerst werden we uitgenodigd bij de familie van Wahid. Het viel ons op dat er al diverse huwelijksfoto’s aan de muur hingen. Via via kregen we te horen dat het eerste deel van de bruiloft vorig jaar al had plaatsgevonden. Uit geldgebrek werd nu pas de rest van de bruiloft gehouden. Na een drankje en het uitwisselen van beleefdheden was het de beurt om op bezoek te gaan bij de familie van de bruid. Dat waren “toevallig” de buren van Wahid, wat op zich wel handig was. Ook nemen we aan dat de bruid en bruidegom elkaar dus ook beter kennen, dan bij een standaard gearrangeerd huwelijk. In het huis van de bruid werden we door Khurum, collega van Adine, en zijn familie ontvangen. De bruid was nog niet aanwezig, maar een half uur later kwam ze ons in haar gele jurk, zoals de traditie voorschrijft, gezelschap houden. Gezelschap is een groot woord, want ze zat het grootste gedeelte van de tijd met haar hoofd naar beneden alsof ze zat te wachten om veroordeeld te worden (of hoort dat ook?). Ondertussen hadden we van de gastheer wat te eten, kip met rijst en naan, en drinken gekregen. Toen het eten was genuttigd, was het tijd om weer naar de buren te gaan. Ook daar kregen we wat te eten, kip met rijst en naan (hoe origineel), en te drinken. Dit alles nam ruim twee uur in beslag en om kwart over twaalf was er in feite nog niks gebeurd. Adine polste voorzichtig wanneer de ceremonie nu eigenlijk zou beginnen. Ons werd verteld dat pas om twee uur ’s nachts zou beginnen en dat het geheel om vijf uur zou zijn afgelopen. Adine’s collega’s en wij hadden geen energie meer om daar op te wachten en zijn vervolgens maar weer naar huis gegaan. Ondanks dat we weinig van de mehndi hebben meegemaakt, was het voor ons een hele ervaring, die we niet hadden willen missen. Toch hopen we dat we nog een keer de kans krijgen om wat meer van de Pakistaanse huwelijkstradities mee te krijgen.Voor meer info over een traditionele Pakistaanse bruiloft klik hier
