Werkbezoek

Afgelopen week hebben wij samen met Aiyza en Amber (de collega’s van DuM die Adine opleidt tot logopedist) een werkbezoek gebracht aan een school voor gehandicapte kinderen in Multan, 350 kilometer ten zuiden van Lahore. In totaal nam het bezoek drie dagen in beslag. Dinsdag rond een uur of elf vertrokken we met een VIP express bus. Deze bus zou onderweg één keer stoppen en zou er in totaal ongeveer 5 uur over doen. In tegenstelling tot de meeste bussen in Pakistan zaten we in deze bus niet als haringen in een ton, maar hadden we flinke beenruimte. De bus kan dan nog wel zo luxe zijn, hij moet nog steeds door hetzelfde chaotische verkeer. Dat merkten we na anderhalf uur rijden, toen de chauffeur plotseling moest uitwijken en niks anders kon doen dan met hoge snelheid door de berm te rijden. Adine kon een gil niet onderdrukken en allebei hadden we visioenen van een gekantelde bus. Gelukkig wist de chauffeur de bus weer veilig terug op de weg te krijgen. Nog geen kwartier later, onze hartslag was eindelijk weer normaal, zaten we alweer te trillen in onze stoelen. Precies onder ons hoorden we een grote knal: de achterband was aan gort gereden. Nadat de chauffeur de schade had opgenomen reden we langzaam door naar een tankstation waar de band werd verwisseld.

Op het busstation van Multan werden we opgehaald door Fraz, de directeur van Umeed Gah (plaats van hoop). In de rit van het busstation naar Umeed Gah werd duidelijk dat Multan toch een ander soort stad is dan Lahore. Ondanks zijn meer 3,5 miljoen inwoners (bron: Lonely Planet), deed de stad bijna dorps aan. Zo zagen we in Multan geen brede boulevards met gescheiden rijbanen, geen hoogbouw, geen parken, geen werkende verkeerslichten, weinig auto’s maar juist weer veel ezels-, ossen- en paardenkarren en fietsers. De chauffeur van de school deed goed zijn best om ons veilig doch snel (soms iets te snel naar onze zin) door het chaotische verkeer te loodsen. De staat van de meeste wegen hielp daarbij niet mee. Rond zes uur bereikten we Umeed Gah. De school ligt midden in een typisch Pakistaanse volkswijk. De wijk is planmatig opgezet, waarbij de projectontwikkelaars, om zoveel mogelijk geld te kunnen verdienen, de wegen net breed genoeg hebben gemaakt zodat twee auto’s elkaar met moeite kunnen passeren. Daarnaast ontbreekt in de wijk enig gemeenschappelijk groen of andere openbare ruimten. In Umeed Gah betrokken wij een schoollokaal die omgebouwd was als tijdelijk slaapplaats. Amber en Aiyza sliepen in het naastgelegen schoollokaal.

Woensdag en donderdag liepen we mee op Umeed Gah. In die twee dagen hebben we een aardige idee gekregen van de school. Umeed Gah heeft een goede indruk op ons achtergelaten. Zo worden ouders uitgebreid betrokken bij het onderwijs. Elke ouder komt één keer in de maand langs om de hele dag mee te lopen. Ook komen docenten twee keer per jaar bij de ouders op bezoek, om te kijken hoe er thuis met het kind wordt omgegaan door de verschillende familieleden, hoe het kind zich thuis gedraagt (in vergelijking met school) en of en hoe de oefeningen gedaan worden die moeders op school hebben geleerd van de fysiotherapeut en logopedist. De transfer naar het dagelijks leven is hierdoor meer gewaarborgd. Voor ouders is het belangrijk om in te zien dat hun kind zich beter ontwikkelt als zij thuis ook het kind ondersteunen (voor Jonne: jouw onderzoek!). Echt leuk om te zien hoe de moeders meedraaien op school. De school heeft 30 leerlingen. Er wordt samen thee gedronken en geluncht. Elke dag wordt er een half uur buiten gespeeld. Er is een zandbak voor het stimuleren van de sensomotoriek en er zijn vier fysiotherapeuten die naast de leerlingen ook andere kinderen van buitenaf behandelen.

De logopedist geeft individuele therapie op het gebied van articulatie, taalbegrip en taalproductie. Ze gebruikt verschillende materialen voor therapie. Ook worden de kinderen in Umeed Gah gestimuleerd in het meer gebruiken van taal en het maken van gebaren in de klas. Op Umeed Gah wordt ook veel individuele aandacht aan de kinderen gegeven. Er is een persoonlijk plan opgesteld voor elk kind en in de klas doen kinderen verschillende activiteiten los van elkaar.

Het is goed geweest om een andere school te hebben gezien naast Dar-ul-Mussarat, om de dingen te kunnen vergelijken. Wat gaat er goed, wat kan er verbeterd worden?
Daarnaast was een paar dagen er tussenuit ook goed. Verandering van spijs doet eten! En gelukkig verliep de terugreis zonder problemen.