Hadden we maar onze lieslaarzen meegenomen

Daar zitten we dan. Nog geen vijf dagen in Pakistan en het voelt als vijf weken. we hebben zoveel indrukken opgedaan, dat we ze nog steeds aan het verwerken zijn. We zullen al onze indrukken over de komende weken proberen te spreiden, want anders ben je nog wel even bezig met lezen.

Op dit moment zijn we onze eerste foto's op ons webalbum aan het zetten. De foto's zijn te bekijken op de volgende site: http://picasaweb.google.com/tomenadine/Pakistan Als we meer foto's hebben, zullen deze op dezelfde site worden gezet. Veel kijkplezier.

We zijn midden in het regenseizoen in Lahore aangekomen. De eerste dagen was het nog broeierig warm en waren we blij als we in ons geairconditioneerd appartement zaten. Regen hebben we de eerste twee dagen niet gezien. Op maandag gingen de sluizen open. Als het regent is het niet zomaar een Hollandse bui, maar een tropische bui. Binnen korte tijd stonden wegen onder water, waaronder onze eigen Warris Road. Het water staat dan tot halverwege de knie. Hierdoor staat ook de stoep onder water. Zonder natte voeten is de nabij gelegen hoofdstraat, de Queen Street, niet te bereiken. Om natte voeten te voorkomen, vragen we of een chauffeur ons weg wilt brengen. De busjes van Dar-ul-Mussarat trotseren makkelijk het water, waarbij als er snelheid wordt gemaakt, een waar watergordijn wordt opgetrokken. Leuk voor ons om te zien, maar minder leuk voor de motorrijders en brommerriksha's die we inhalen. We hadden het advies van Hilde en Sicco om lieslaarzen mee te nemen, toch serieus moeten nemen.

Nu is die ondergelopen straat voor onze compound nog wel leuk, maar het water begint voor andere mensen dramatischer vormen aan te nemen. Zo is bij een aantal stafleden van Dar-ul-Mussarat het water het huis binnengelopen. De helft van de stafleden kon vandaag niet verschijnen vanwege het water. De wateroverlast is vooral groot in de armere wijken. Deze zijn vaak gebouwd op lager gelegen gronden, waarbij ook nog eens de waterafvoer, als die er is, verstopt is door afval en modder. De meeste infrastructuur in Lahore stamt nog uit de tijd van de Britten. Sinds de onafhankelijkheid, 61 jaar geleden, is er niet veel meer infrastructuur bijgekomen of vernieuwd. Als iets kapot is, wordt het meestal provisorisch gerepareerd.

Vandaag zouden voor het eerst een aantal kinderen komen. Zij zouden komen oefenen voor Onafhankelijkheidsdag. Morgen is het precies 61 jaar geleden, dat Pakistan onafhankelijk werd. Dit wordt groots gevierd. De stafleden zijn er al de hele week mee in de weer, hoewel Adine al in twee dagen heeft uitgevonden dat in Pakistan het tempo iets lager ligt dan in Nederland. Door de wateroverlast zijn de kinderen nu thuis gebleven. Resha vertelde vandaag het slechte nieuws, dat als de regen aanhoudt de viering van Onafhankelijkheidsdag waarschijnlijk niet doorgaat.

Telkens als we iemand spreken vraagt diegene wat we van het weer vinden. De eerste dagen zeiden we nog wel dat we het warm hadden. Vervolgens kregen we dan een uitvoerig verhaal over het weer in Lahore. Dat we nu in de regentijd zitten, maar dat het in april, mei en juni pas echt warm wordt. Eind augustus eindigt de regentijd en dan schijnt het in september weer heet te worden. Ze praten ons niet echt moed in. We proberen ons zoveel mogelijk aan te passen aan de hitte. Als we thuiskomen zetten we de airconditioning zo min mogelijk aan en als we hem aanzetten, zetten we hem op 25 graden.
Hoewel de Pakistani doen, alsof wij niet tegen de hitte kunnen, houden ze er zelf ook niet echt van. Als het even kan zetten ze net zo goed de airconditioning aan. Maar dan wel op 18 graden. Zouden ze dat speciaal voor ons doen? Erg prettig is dat niet, het is eerder koud. Daarnaast wordt ook nog eens het verschil tussen binnen en buiten groter, wat het nog onaangenamer maakt.