We zijn nu 16 dagen thuis in Nederland. En ooh wat is dat fijn! Ik kan weer zelf naar de winkel, even wandelen, fietsen, andere kleding aan zonder dat ik word aangekeken alsof ik in mijn blootje loop. Ik heb me er op verheugd en het is echt heerlijk, helemaal met het lekkere weer de afgelopen week.
Maar thuis is wel veranderd. Want nu hebben we een ervaring mee terug naar huis genomen, een nieuwe wereld is open gegaan en die willen we graag bij ons houden. Nu wil ik vasthouden aan de goede dingen van Pakistan en kan ik de minder positieve zaken makkelijker vergeten. Ik draag mijn sjaals met trots, deel de ervaringen met trots en nuanceer de Pakistaanse mentaliteit als die lijkt te botsen met de Nederlandse. Waar sta ik dan nu? De komende tijd is er natuurlijk ruimte om “alles een plekje te geven” (oh wat klinkt dat weer akelig Nederlands). Maar ondertussen rent Nederland verder, ondanks de crisis die sommige mensen niet meer laat rennen…
En ja, de clichés zijn waar, want wij maken ons nu niet zo druk om de boodschappen, het huis en meer van die dingen. Maar als we op een terras of in een restaurant achterlijk veel geld moeten betalen, gaan we oer-Nederlands en ook Pakistaans, over in zeuren. We wisten het van tevoren, maar zijn alsnog geschrokken.
Ons huurappartement in Nijmegen kunnen we weer in op 1 augustus. Dus dat echt thuis komen duurt nog even. We bivakkeren thuis bij onze familie en vrienden en maken gebruik van verschillende slaapplaatsen in ons mooie vrije land. Maar we missen onze vrienden in Lahore ook. Hoe gaan we de vriendschappen onderhouden met hun? Houden we dat vol? Gaan we nog eens terug? Plannen zijn er en we gaan ons best doen. Zeker niet; uit het oog, uit het hart.
Af en toe kunnen we niet zo goed uit onze woorden komen. Dan ken ik alleen even het Engelse woord. Ik heb al eens Engels gepraat in mijn slaap. En ik heb de neiging Urdu te praten tegen kleine kinderen. Maar dat snappen ze hier toch niet zo goed… De impact die het afgelopen jaar heeft gehad, komt langzamerhand wel in beeld en zal nog duidelijker worden. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat we heel blij zijn dat we deze kans hebben gekregen en een “barra” (grote) ervaring rijker zijn geworden.
dinsdag 7 juli 2009
woensdag 1 juli 2009
Murree training
In mei heb ik hard gewerkt om een twee weken durende training te geven in Murree voor 33 mensen. Alle lessen waren behoorlijk goed voorbereid en dat terwijl de hitte zelfs in de slaapkamer waar ik mijn voorbereidingen deed minstens boven de 30 graden lag. De stroomuitval was in mei op z’n hoogtepunt en de temperatuur ook al bijna (boven de 40 graden). Als je van sauna’s houdt, kun je je lol op. Dus dat zou prima zijn geweest voor mij, ware het niet dat ik niet rustig kon liggen en daarna afkoelen in een koud bad, maar lessen uit moest typen, hard moest nadenken over de inhoud en methodes die ik wilde gebruiken en alles natuurlijk in het Engels. De stroom ging er om het uur vanaf en ik kan je vertellen dat de productiviteit daar niet beter van wordt. De laatste week voor de training ging het beter met de stroomvoorziening dus kon ik beter doorwerken (met ventilator en airconditioning) en zaken afronden.
Op zondag 31 mei gingen we op pad, nadat we die ochtend afscheid hadden genomen van de mensen in de Bishop Rockey Chapel (onze laatste kerkdienst voor vertrek naar Nederland) met taart, speeches, tranen en foto’s maken. De reis deden we samen met Raheel, onze Pakistaanse vriend die samen met Tom er op uit ging trekken terwijl ik mijn training gaf, en Jane, onze Britse buurvrouw die een opfriscursus Urdu ging doen in Murree. Eerst van Lahore met een Daewoo-bus naar Rawalpindi (stad vlakbij Islamabad) in 4 ½ uur. In Rawalpindi een Daewoo Racer-taxi (zeg maar een Opel Kadet) genomen naar Murree. Dat was twee uur rijden de bergen in, want Murree ligt op 2500 meter hoogte.
De training begon de volgende morgen, wel wat later dan gepland, want er moesten nog meer mensen aankomen. Daar had ik in mijn planning al rekening mee gehouden, dus geen stress. Ik zat goed op schema. Er was een committee van 3 mensen die mij hielp met de organisatie van de training en er was een tolk/vertaler die voor mij vertaalde naar Urdu. Vooral de tolk heeft goed werk verricht, want vertaling was echt nodig.
De training was opgebouwd met basis onderwerpen over logopedie. Eerst natuurlijk de introductie van de deelnemers, behoeften analyse, de therapie cyclus en algemeen wat logopedie inhoudt. Een lesdag over het gehoor met een practicum in de middag: de geluiden- en fluistertest. Les over communicatie, verdeeld in verbaal en non-verbaal, met theorie over de taalontwikkeling, opbouw van taal, symbolische taal en praktische lessen over communicatie onderzoek en observatie en therapie. Bij non-verbale communicatie heb ik ze in het kort geleerd te werken met de methode praten met plaatjes (en/of voorwerpen) voor gehandicapte kinderen of mensen die niet of nauwelijks spreken. We hebben dysfagie oftewel eet- en drinkproblematiek besproken, het slikproces en een checklist doorgenomen om ouders en begeleiders te kunnen adviseren en een practicum gedaan voor mondonderzoek. Dus iedereen ging in groepjes met elkaar in de weer met handschoenen, spatels, wattenstaafjes, bekertjes water en een positief stimulerende houding (dat was in ieder geval de bedoeling).
Bij de praktische lessen konden we lekker buiten zitten. De locatie buiten was daarvoor erg geschikt met verschillende niveau’s vanwege het bergachtige gebied en goed (niet te warm) weer. Bij het werken in groepjes ging ik met hulp van mijn twee DuM collega’s bij elk groepje langs om te coachen. Verder heb ik veel tijd besteed aan articulatie (pronunciation/articulation). Welke Urdu klanken zijn er en hoe worden ze uitgesproken? In groepjes van 4 presenteerden de deelnemers een aantal klanken met uitleg hoe het gearticuleerd wordt. Daarna les en practicum over articulatie onderzoek. Alle praktische lessen, dus alle onderzoeken en therapiemethodes, zijn uiteindelijk het belangrijkste en blijven het beste hangen als ze veel geoefend worden. We hebben dus aan het eind van de training nog een hele dag besteed aan de praktijk. Er waren vier "speciale" kinderen met een busje vanuit Islamabad gekomen, zodat de deelnemers hun vaardigheden "echt" konden oefenen. Het was een leuke, bijzondere en zeer leerzame dag. Op de laatste dag heb ik nog een korte les gegeven over houding, adem en stem. Dat was wel grappig, want Pakistani zijn niet gewend om te praten over hun houding en zeker niet om het te laten zien aan ‘onbekenden’. We stonden namelijk in een grote kring met alle deelnemers, mannen en vrouwen, moslims en christenen te wiegen met onze heupen en rare (oer)kreten uit te slaan.
De deelnemers hebben de training heel leerzaam en positief gevonden. Elke dag hebben we met twee tot vier deelnemers samen geëvalueerd. Voor mij heel goed om te horen hoe de lessen ervaren werden en wat ik kon verbeteren. Voor de deelnemers heb ik twee examens gemaakt. Ze maakten zich erg nerveus, maar hebben het over het algemeen prima gedaan. Het was wel belangrijk om een examen te geven, om daarmee uit te drukken dat het niet lang leve de lol is, maar een serieuze training waar ze naderhand ook in hun eigen organisatie mee aan de slag gaan. En dat is voor de meeste ook goed mogelijk. Ze hebben enthousiasme, interesse en leervermogen getoond. Met die informatie, hun aantekeningen en een handleiding & dvd die ik de komende maand ga maken, hebben ze een basis om logopedie lessen te geven aan gehandicapte kinderen/ mensen. Ik ben erg benieuwd en zie het resultaat graag een keer terug.
Op zondag 31 mei gingen we op pad, nadat we die ochtend afscheid hadden genomen van de mensen in de Bishop Rockey Chapel (onze laatste kerkdienst voor vertrek naar Nederland) met taart, speeches, tranen en foto’s maken. De reis deden we samen met Raheel, onze Pakistaanse vriend die samen met Tom er op uit ging trekken terwijl ik mijn training gaf, en Jane, onze Britse buurvrouw die een opfriscursus Urdu ging doen in Murree. Eerst van Lahore met een Daewoo-bus naar Rawalpindi (stad vlakbij Islamabad) in 4 ½ uur. In Rawalpindi een Daewoo Racer-taxi (zeg maar een Opel Kadet) genomen naar Murree. Dat was twee uur rijden de bergen in, want Murree ligt op 2500 meter hoogte.De training begon de volgende morgen, wel wat later dan gepland, want er moesten nog meer mensen aankomen. Daar had ik in mijn planning al rekening mee gehouden, dus geen stress. Ik zat goed op schema. Er was een committee van 3 mensen die mij hielp met de organisatie van de training en er was een tolk/vertaler die voor mij vertaalde naar Urdu. Vooral de tolk heeft goed werk verricht, want vertaling was echt nodig.
De training was opgebouwd met basis onderwerpen over logopedie. Eerst natuurlijk de introductie van de deelnemers, behoeften analyse, de therapie cyclus en algemeen wat logopedie inhoudt. Een lesdag over het gehoor met een practicum in de middag: de geluiden- en fluistertest. Les over communicatie, verdeeld in verbaal en non-verbaal, met theorie over de taalontwikkeling, opbouw van taal, symbolische taal en praktische lessen over communicatie onderzoek en observatie en therapie. Bij non-verbale communicatie heb ik ze in het kort geleerd te werken met de methode praten met plaatjes (en/of voorwerpen) voor gehandicapte kinderen of mensen die niet of nauwelijks spreken. We hebben dysfagie oftewel eet- en drinkproblematiek besproken, het slikproces en een checklist doorgenomen om ouders en begeleiders te kunnen adviseren en een practicum gedaan voor mondonderzoek. Dus iedereen ging in groepjes met elkaar in de weer met handschoenen, spatels, wattenstaafjes, bekertjes water en een positief stimulerende houding (dat was in ieder geval de bedoeling). Bij de praktische lessen konden we lekker buiten zitten. De locatie buiten was daarvoor erg geschikt met verschillende niveau’s vanwege het bergachtige gebied en goed (niet te warm) weer. Bij het werken in groepjes ging ik met hulp van mijn twee DuM collega’s bij elk groepje langs om te coachen. Verder heb ik veel tijd besteed aan articulatie (pronunciation/articulation). Welke Urdu klanken zijn er en hoe worden ze uitgesproken? In groepjes van 4 presenteerden de deelnemers een aantal klanken met uitleg hoe het gearticuleerd wordt. Daarna les en practicum over articulatie onderzoek. Alle praktische lessen, dus alle onderzoeken en therapiemethodes, zijn uiteindelijk het belangrijkste en blijven het beste hangen als ze veel geoefend worden. We hebben dus aan het eind van de training nog een hele dag besteed aan de praktijk. Er waren vier "speciale" kinderen met een busje vanuit Islamabad gekomen, zodat de deelnemers hun vaardigheden "echt" konden oefenen. Het was een leuke, bijzondere en zeer leerzame dag. Op de laatste dag heb ik nog een korte les gegeven over houding, adem en stem. Dat was wel grappig, want Pakistani zijn niet gewend om te praten over hun houding en zeker niet om het te laten zien aan ‘onbekenden’. We stonden namelijk in een grote kring met alle deelnemers, mannen en vrouwen, moslims en christenen te wiegen met onze heupen en rare (oer)kreten uit te slaan.
De deelnemers hebben de training heel leerzaam en positief gevonden. Elke dag hebben we met twee tot vier deelnemers samen geëvalueerd. Voor mij heel goed om te horen hoe de lessen ervaren werden en wat ik kon verbeteren. Voor de deelnemers heb ik twee examens gemaakt. Ze maakten zich erg nerveus, maar hebben het over het algemeen prima gedaan. Het was wel belangrijk om een examen te geven, om daarmee uit te drukken dat het niet lang leve de lol is, maar een serieuze training waar ze naderhand ook in hun eigen organisatie mee aan de slag gaan. En dat is voor de meeste ook goed mogelijk. Ze hebben enthousiasme, interesse en leervermogen getoond. Met die informatie, hun aantekeningen en een handleiding & dvd die ik de komende maand ga maken, hebben ze een basis om logopedie lessen te geven aan gehandicapte kinderen/ mensen. Ik ben erg benieuwd en zie het resultaat graag een keer terug.
Abonneren op:
Posts (Atom)
