We zijn nu 16 dagen thuis in Nederland. En ooh wat is dat fijn! Ik kan weer zelf naar de winkel, even wandelen, fietsen, andere kleding aan zonder dat ik word aangekeken alsof ik in mijn blootje loop. Ik heb me er op verheugd en het is echt heerlijk, helemaal met het lekkere weer de afgelopen week.
Maar thuis is wel veranderd. Want nu hebben we een ervaring mee terug naar huis genomen, een nieuwe wereld is open gegaan en die willen we graag bij ons houden. Nu wil ik vasthouden aan de goede dingen van Pakistan en kan ik de minder positieve zaken makkelijker vergeten. Ik draag mijn sjaals met trots, deel de ervaringen met trots en nuanceer de Pakistaanse mentaliteit als die lijkt te botsen met de Nederlandse. Waar sta ik dan nu? De komende tijd is er natuurlijk ruimte om “alles een plekje te geven” (oh wat klinkt dat weer akelig Nederlands). Maar ondertussen rent Nederland verder, ondanks de crisis die sommige mensen niet meer laat rennen…
En ja, de clichés zijn waar, want wij maken ons nu niet zo druk om de boodschappen, het huis en meer van die dingen. Maar als we op een terras of in een restaurant achterlijk veel geld moeten betalen, gaan we oer-Nederlands en ook Pakistaans, over in zeuren. We wisten het van tevoren, maar zijn alsnog geschrokken.
Ons huurappartement in Nijmegen kunnen we weer in op 1 augustus. Dus dat echt thuis komen duurt nog even. We bivakkeren thuis bij onze familie en vrienden en maken gebruik van verschillende slaapplaatsen in ons mooie vrije land. Maar we missen onze vrienden in Lahore ook. Hoe gaan we de vriendschappen onderhouden met hun? Houden we dat vol? Gaan we nog eens terug? Plannen zijn er en we gaan ons best doen. Zeker niet; uit het oog, uit het hart.
Af en toe kunnen we niet zo goed uit onze woorden komen. Dan ken ik alleen even het Engelse woord. Ik heb al eens Engels gepraat in mijn slaap. En ik heb de neiging Urdu te praten tegen kleine kinderen. Maar dat snappen ze hier toch niet zo goed… De impact die het afgelopen jaar heeft gehad, komt langzamerhand wel in beeld en zal nog duidelijker worden. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat we heel blij zijn dat we deze kans hebben gekregen en een “barra” (grote) ervaring rijker zijn geworden.
dinsdag 7 juli 2009
woensdag 1 juli 2009
Murree training
In mei heb ik hard gewerkt om een twee weken durende training te geven in Murree voor 33 mensen. Alle lessen waren behoorlijk goed voorbereid en dat terwijl de hitte zelfs in de slaapkamer waar ik mijn voorbereidingen deed minstens boven de 30 graden lag. De stroomuitval was in mei op z’n hoogtepunt en de temperatuur ook al bijna (boven de 40 graden). Als je van sauna’s houdt, kun je je lol op. Dus dat zou prima zijn geweest voor mij, ware het niet dat ik niet rustig kon liggen en daarna afkoelen in een koud bad, maar lessen uit moest typen, hard moest nadenken over de inhoud en methodes die ik wilde gebruiken en alles natuurlijk in het Engels. De stroom ging er om het uur vanaf en ik kan je vertellen dat de productiviteit daar niet beter van wordt. De laatste week voor de training ging het beter met de stroomvoorziening dus kon ik beter doorwerken (met ventilator en airconditioning) en zaken afronden.
Op zondag 31 mei gingen we op pad, nadat we die ochtend afscheid hadden genomen van de mensen in de Bishop Rockey Chapel (onze laatste kerkdienst voor vertrek naar Nederland) met taart, speeches, tranen en foto’s maken. De reis deden we samen met Raheel, onze Pakistaanse vriend die samen met Tom er op uit ging trekken terwijl ik mijn training gaf, en Jane, onze Britse buurvrouw die een opfriscursus Urdu ging doen in Murree. Eerst van Lahore met een Daewoo-bus naar Rawalpindi (stad vlakbij Islamabad) in 4 ½ uur. In Rawalpindi een Daewoo Racer-taxi (zeg maar een Opel Kadet) genomen naar Murree. Dat was twee uur rijden de bergen in, want Murree ligt op 2500 meter hoogte.
De training begon de volgende morgen, wel wat later dan gepland, want er moesten nog meer mensen aankomen. Daar had ik in mijn planning al rekening mee gehouden, dus geen stress. Ik zat goed op schema. Er was een committee van 3 mensen die mij hielp met de organisatie van de training en er was een tolk/vertaler die voor mij vertaalde naar Urdu. Vooral de tolk heeft goed werk verricht, want vertaling was echt nodig.
De training was opgebouwd met basis onderwerpen over logopedie. Eerst natuurlijk de introductie van de deelnemers, behoeften analyse, de therapie cyclus en algemeen wat logopedie inhoudt. Een lesdag over het gehoor met een practicum in de middag: de geluiden- en fluistertest. Les over communicatie, verdeeld in verbaal en non-verbaal, met theorie over de taalontwikkeling, opbouw van taal, symbolische taal en praktische lessen over communicatie onderzoek en observatie en therapie. Bij non-verbale communicatie heb ik ze in het kort geleerd te werken met de methode praten met plaatjes (en/of voorwerpen) voor gehandicapte kinderen of mensen die niet of nauwelijks spreken. We hebben dysfagie oftewel eet- en drinkproblematiek besproken, het slikproces en een checklist doorgenomen om ouders en begeleiders te kunnen adviseren en een practicum gedaan voor mondonderzoek. Dus iedereen ging in groepjes met elkaar in de weer met handschoenen, spatels, wattenstaafjes, bekertjes water en een positief stimulerende houding (dat was in ieder geval de bedoeling).
Bij de praktische lessen konden we lekker buiten zitten. De locatie buiten was daarvoor erg geschikt met verschillende niveau’s vanwege het bergachtige gebied en goed (niet te warm) weer. Bij het werken in groepjes ging ik met hulp van mijn twee DuM collega’s bij elk groepje langs om te coachen. Verder heb ik veel tijd besteed aan articulatie (pronunciation/articulation). Welke Urdu klanken zijn er en hoe worden ze uitgesproken? In groepjes van 4 presenteerden de deelnemers een aantal klanken met uitleg hoe het gearticuleerd wordt. Daarna les en practicum over articulatie onderzoek. Alle praktische lessen, dus alle onderzoeken en therapiemethodes, zijn uiteindelijk het belangrijkste en blijven het beste hangen als ze veel geoefend worden. We hebben dus aan het eind van de training nog een hele dag besteed aan de praktijk. Er waren vier "speciale" kinderen met een busje vanuit Islamabad gekomen, zodat de deelnemers hun vaardigheden "echt" konden oefenen. Het was een leuke, bijzondere en zeer leerzame dag. Op de laatste dag heb ik nog een korte les gegeven over houding, adem en stem. Dat was wel grappig, want Pakistani zijn niet gewend om te praten over hun houding en zeker niet om het te laten zien aan ‘onbekenden’. We stonden namelijk in een grote kring met alle deelnemers, mannen en vrouwen, moslims en christenen te wiegen met onze heupen en rare (oer)kreten uit te slaan.
De deelnemers hebben de training heel leerzaam en positief gevonden. Elke dag hebben we met twee tot vier deelnemers samen geëvalueerd. Voor mij heel goed om te horen hoe de lessen ervaren werden en wat ik kon verbeteren. Voor de deelnemers heb ik twee examens gemaakt. Ze maakten zich erg nerveus, maar hebben het over het algemeen prima gedaan. Het was wel belangrijk om een examen te geven, om daarmee uit te drukken dat het niet lang leve de lol is, maar een serieuze training waar ze naderhand ook in hun eigen organisatie mee aan de slag gaan. En dat is voor de meeste ook goed mogelijk. Ze hebben enthousiasme, interesse en leervermogen getoond. Met die informatie, hun aantekeningen en een handleiding & dvd die ik de komende maand ga maken, hebben ze een basis om logopedie lessen te geven aan gehandicapte kinderen/ mensen. Ik ben erg benieuwd en zie het resultaat graag een keer terug.
Op zondag 31 mei gingen we op pad, nadat we die ochtend afscheid hadden genomen van de mensen in de Bishop Rockey Chapel (onze laatste kerkdienst voor vertrek naar Nederland) met taart, speeches, tranen en foto’s maken. De reis deden we samen met Raheel, onze Pakistaanse vriend die samen met Tom er op uit ging trekken terwijl ik mijn training gaf, en Jane, onze Britse buurvrouw die een opfriscursus Urdu ging doen in Murree. Eerst van Lahore met een Daewoo-bus naar Rawalpindi (stad vlakbij Islamabad) in 4 ½ uur. In Rawalpindi een Daewoo Racer-taxi (zeg maar een Opel Kadet) genomen naar Murree. Dat was twee uur rijden de bergen in, want Murree ligt op 2500 meter hoogte.De training begon de volgende morgen, wel wat later dan gepland, want er moesten nog meer mensen aankomen. Daar had ik in mijn planning al rekening mee gehouden, dus geen stress. Ik zat goed op schema. Er was een committee van 3 mensen die mij hielp met de organisatie van de training en er was een tolk/vertaler die voor mij vertaalde naar Urdu. Vooral de tolk heeft goed werk verricht, want vertaling was echt nodig.
De training was opgebouwd met basis onderwerpen over logopedie. Eerst natuurlijk de introductie van de deelnemers, behoeften analyse, de therapie cyclus en algemeen wat logopedie inhoudt. Een lesdag over het gehoor met een practicum in de middag: de geluiden- en fluistertest. Les over communicatie, verdeeld in verbaal en non-verbaal, met theorie over de taalontwikkeling, opbouw van taal, symbolische taal en praktische lessen over communicatie onderzoek en observatie en therapie. Bij non-verbale communicatie heb ik ze in het kort geleerd te werken met de methode praten met plaatjes (en/of voorwerpen) voor gehandicapte kinderen of mensen die niet of nauwelijks spreken. We hebben dysfagie oftewel eet- en drinkproblematiek besproken, het slikproces en een checklist doorgenomen om ouders en begeleiders te kunnen adviseren en een practicum gedaan voor mondonderzoek. Dus iedereen ging in groepjes met elkaar in de weer met handschoenen, spatels, wattenstaafjes, bekertjes water en een positief stimulerende houding (dat was in ieder geval de bedoeling). Bij de praktische lessen konden we lekker buiten zitten. De locatie buiten was daarvoor erg geschikt met verschillende niveau’s vanwege het bergachtige gebied en goed (niet te warm) weer. Bij het werken in groepjes ging ik met hulp van mijn twee DuM collega’s bij elk groepje langs om te coachen. Verder heb ik veel tijd besteed aan articulatie (pronunciation/articulation). Welke Urdu klanken zijn er en hoe worden ze uitgesproken? In groepjes van 4 presenteerden de deelnemers een aantal klanken met uitleg hoe het gearticuleerd wordt. Daarna les en practicum over articulatie onderzoek. Alle praktische lessen, dus alle onderzoeken en therapiemethodes, zijn uiteindelijk het belangrijkste en blijven het beste hangen als ze veel geoefend worden. We hebben dus aan het eind van de training nog een hele dag besteed aan de praktijk. Er waren vier "speciale" kinderen met een busje vanuit Islamabad gekomen, zodat de deelnemers hun vaardigheden "echt" konden oefenen. Het was een leuke, bijzondere en zeer leerzame dag. Op de laatste dag heb ik nog een korte les gegeven over houding, adem en stem. Dat was wel grappig, want Pakistani zijn niet gewend om te praten over hun houding en zeker niet om het te laten zien aan ‘onbekenden’. We stonden namelijk in een grote kring met alle deelnemers, mannen en vrouwen, moslims en christenen te wiegen met onze heupen en rare (oer)kreten uit te slaan.
De deelnemers hebben de training heel leerzaam en positief gevonden. Elke dag hebben we met twee tot vier deelnemers samen geëvalueerd. Voor mij heel goed om te horen hoe de lessen ervaren werden en wat ik kon verbeteren. Voor de deelnemers heb ik twee examens gemaakt. Ze maakten zich erg nerveus, maar hebben het over het algemeen prima gedaan. Het was wel belangrijk om een examen te geven, om daarmee uit te drukken dat het niet lang leve de lol is, maar een serieuze training waar ze naderhand ook in hun eigen organisatie mee aan de slag gaan. En dat is voor de meeste ook goed mogelijk. Ze hebben enthousiasme, interesse en leervermogen getoond. Met die informatie, hun aantekeningen en een handleiding & dvd die ik de komende maand ga maken, hebben ze een basis om logopedie lessen te geven aan gehandicapte kinderen/ mensen. Ik ben erg benieuwd en zie het resultaat graag een keer terug.
dinsdag 9 juni 2009
Het graan dat van de velden komt...
Als je bij een Pakistaanse familie wordt uitgenodigd, dan is de kans groot dat je ook een maaltijd krijgt aangeboden. De hele tafel wordt vol met etenswaren gezet: chicken curry, dal (linzen), bindi (okra’s), channa chowl (rijst met kikkererwten), roti (brood) en vaak nog een aantal andere gerechten. Een heel feestmaal dus. Kosten nog moeite lijken te zijn gespaard. De vrouw des huizes heeft minimaal twee uur in de keuken staan zwoegen. Je kunt het dan als gast niet maken om slechts één bord te eten. De gastheer en –vrouw zullen net zolang blijven aandringen, dat je uit beleefdheid nog maar wat opschept, ook al zit je eigenlijk ramvol.
Eten is één van de peilers van de Pakistaanse cultuur. Je kunt geen vrienden of familie uitnodigen, zonder een maaltijd aan te bieden. De maaltijd is voor velen hét hoogtepunt van een bruiloft of een ander programma. Het eten wordt over het algemeen aan het eind van het programma geserveerd. Een groot aantal gasten lijkt alleen voor de maaltijd te zijn gekomen. Als de buffetten zijn klaargezet en de maaltijd wordt aangekondigd, stormen de uitgehongerde gasten naar het buffet en laden ze rücksichtslos hun bord vol. Je gaat echt geen rekening houden met degene die na jou komt. De beste stukken kip, over het algemeen wordt er kip curry of kip biryani geserveerd, worden er als eerste uitgevist. Als iedereen zijn buik meer dan rond heeft gegeten is het feest ten einde en gaan de mensen naar huis. Als je een dag later aan de gasten vraagt hoe het feest was, dan zullen ze eerst hun oordeel geven over het eten.
Deze focus op eten heeft uiteraard ook zijn keerzijde. Een schrikbarend groot aantal mensen in onze vrienden- en kennissenkring lijdt aan overgewicht. Obesitas is in Pakistan nog echt een welvaartsziekte. Onder de armere bevolking zul je weinig mensen met overgewicht aantreffen. In deze klasse zijn veel mensen juist ondervoed. Vooral vrouwen, die zichzelf min of meer opofferen voor hun man en zonen. Obesitas is een probleem aan het worden in de midden en hogere klassen. Ten eerste eten deze mensen gewoon te veel. Ten tweede eten ze over het algemeen te vet, te zoet en te weinig groenten en fruit. Ten derde bewegen deze mensen te weinig. Fysieke beroepen zijn voor de onderklasse, net als lopen en fietsen. Als je geld hebt koop je een brommer of een auto. Het is dan niet verwonderlijk dat in de midden en hogere klassen een groot aantal mensen lijdt aan overgewicht gerelateerde ziekten zoals hart- en vaatziekten en suikerziekte.
Tegen deze achtergrond is het typisch dat veel mensen een mening hebben over gezond eten. Regelmatig worden we door onze vrienden bestookt met quasi-wetenschappelijke verhandelingen over wat goed is om te eten. Vaak doen deze verhalen ongelovig aan en staan ze lijnrecht tegenover wat ons in Nederland over gezonde voeding wordt geleerd. Toch is het moeilijk te achterhalen of ze kloppen of niet. Over het algemeen lijken het uitspraken te zijn, die van generatie op generatie zijn overgedragen. Grote kans dat ze afkomstig zijn uit eeuwenoude Indiase voedingsgebruiken, zoals de Ayur Veda. Ondanks dat de wetenschap wellicht heeft bewezen, dat enkele uitspraken grote onzin zijn, blijven mensen er toch aan vasthouden. De lokale Pakistaan heeft niet zo veel op met wetenschap. Voor veel mensen is wetenschap een Amerikaans complot om de Pakistaanse bevolking onder de duim te houden. Zo vertelde Raheel het verhaal dat de World Health Organisation (WHO) had vastgesteld, dat veel zwangere vrouwen in Pakistan lijden aan bloedarmoede. Om dit tegen te gaan werd er onder zwangere vrouwen ijzerhoudend zout verspreid. Enkele weken later dook echter het verhaal op, dat het ijzerhoudend zout een Amerikaans complot was. Het zout zou vrouwen onvruchtbaar maken. Het gerucht was zo sterk, dat niemand meer het ijzerhoudend zout gebruikte. Ook de vrouwen, die aanvoelden dat het gerucht onjuist was, gebruikten het zout niet meer.
Hieronder zijn een aantal typische uitspraken over gezond eten terug te vinden. We willen daarbij opmerken, dat we nog niet proefondervindelijk hebben vastgesteld of ze waar zijn of niet.
• Als je water drinkt na het eten van watermeloen krijg je diarree.
• Als je zwanger bent gaat je hematocrietwaarde omlaag. Dit kun je compenseren door het eten van kippenlevertjes.
• In de winter kun je beter geen frisdrank drinken, want dan word je verkouden.
• Het eten van vis in combinatie met melkproducten is slecht voor de huid.
• Het drinken van water na het eten van gefrituurd eten is slecht voor je keel.
• Als je water drinkt na het eten van pakora’s (soort mini aardappelbeignet) dan krijg je een buikpijn. Door het water zouden de pakora’s in je maag uitzetten.
• Praten is goed voor de spijsvertering.
• Na het eten van mango's dien je melk te drinken. Van de mango's word je namelijk warm en de melk koelt je weer af.
Eten is één van de peilers van de Pakistaanse cultuur. Je kunt geen vrienden of familie uitnodigen, zonder een maaltijd aan te bieden. De maaltijd is voor velen hét hoogtepunt van een bruiloft of een ander programma. Het eten wordt over het algemeen aan het eind van het programma geserveerd. Een groot aantal gasten lijkt alleen voor de maaltijd te zijn gekomen. Als de buffetten zijn klaargezet en de maaltijd wordt aangekondigd, stormen de uitgehongerde gasten naar het buffet en laden ze rücksichtslos hun bord vol. Je gaat echt geen rekening houden met degene die na jou komt. De beste stukken kip, over het algemeen wordt er kip curry of kip biryani geserveerd, worden er als eerste uitgevist. Als iedereen zijn buik meer dan rond heeft gegeten is het feest ten einde en gaan de mensen naar huis. Als je een dag later aan de gasten vraagt hoe het feest was, dan zullen ze eerst hun oordeel geven over het eten.Deze focus op eten heeft uiteraard ook zijn keerzijde. Een schrikbarend groot aantal mensen in onze vrienden- en kennissenkring lijdt aan overgewicht. Obesitas is in Pakistan nog echt een welvaartsziekte. Onder de armere bevolking zul je weinig mensen met overgewicht aantreffen. In deze klasse zijn veel mensen juist ondervoed. Vooral vrouwen, die zichzelf min of meer opofferen voor hun man en zonen. Obesitas is een probleem aan het worden in de midden en hogere klassen. Ten eerste eten deze mensen gewoon te veel. Ten tweede eten ze over het algemeen te vet, te zoet en te weinig groenten en fruit. Ten derde bewegen deze mensen te weinig. Fysieke beroepen zijn voor de onderklasse, net als lopen en fietsen. Als je geld hebt koop je een brommer of een auto. Het is dan niet verwonderlijk dat in de midden en hogere klassen een groot aantal mensen lijdt aan overgewicht gerelateerde ziekten zoals hart- en vaatziekten en suikerziekte.
Tegen deze achtergrond is het typisch dat veel mensen een mening hebben over gezond eten. Regelmatig worden we door onze vrienden bestookt met quasi-wetenschappelijke verhandelingen over wat goed is om te eten. Vaak doen deze verhalen ongelovig aan en staan ze lijnrecht tegenover wat ons in Nederland over gezonde voeding wordt geleerd. Toch is het moeilijk te achterhalen of ze kloppen of niet. Over het algemeen lijken het uitspraken te zijn, die van generatie op generatie zijn overgedragen. Grote kans dat ze afkomstig zijn uit eeuwenoude Indiase voedingsgebruiken, zoals de Ayur Veda. Ondanks dat de wetenschap wellicht heeft bewezen, dat enkele uitspraken grote onzin zijn, blijven mensen er toch aan vasthouden. De lokale Pakistaan heeft niet zo veel op met wetenschap. Voor veel mensen is wetenschap een Amerikaans complot om de Pakistaanse bevolking onder de duim te houden. Zo vertelde Raheel het verhaal dat de World Health Organisation (WHO) had vastgesteld, dat veel zwangere vrouwen in Pakistan lijden aan bloedarmoede. Om dit tegen te gaan werd er onder zwangere vrouwen ijzerhoudend zout verspreid. Enkele weken later dook echter het verhaal op, dat het ijzerhoudend zout een Amerikaans complot was. Het zout zou vrouwen onvruchtbaar maken. Het gerucht was zo sterk, dat niemand meer het ijzerhoudend zout gebruikte. Ook de vrouwen, die aanvoelden dat het gerucht onjuist was, gebruikten het zout niet meer.Hieronder zijn een aantal typische uitspraken over gezond eten terug te vinden. We willen daarbij opmerken, dat we nog niet proefondervindelijk hebben vastgesteld of ze waar zijn of niet.
• Als je water drinkt na het eten van watermeloen krijg je diarree.
• Als je zwanger bent gaat je hematocrietwaarde omlaag. Dit kun je compenseren door het eten van kippenlevertjes.
• In de winter kun je beter geen frisdrank drinken, want dan word je verkouden.
• Het eten van vis in combinatie met melkproducten is slecht voor de huid.
• Het drinken van water na het eten van gefrituurd eten is slecht voor je keel.
• Als je water drinkt na het eten van pakora’s (soort mini aardappelbeignet) dan krijg je een buikpijn. Door het water zouden de pakora’s in je maag uitzetten.
• Praten is goed voor de spijsvertering.
• Na het eten van mango's dien je melk te drinken. Van de mango's word je namelijk warm en de melk koelt je weer af.
woensdag 27 mei 2009
Aanslag Politiebureau
Hoi Nederland,Maak jullie geen zorgen, we zijn ongedeerd.
Vandaag is er een aanslag gepleegd op een politiebureau in Lahore, hier 1 kilometer vandaan. We hoorden de enorme knal en voelden de trillingen ook. Het is een heftige aanslag geweest waarbij doden zijn gevallen en ook vele gewonden.
Pakistan blijft een onberekenbaar land, als het al niet erger wordt.... helaas. De drama's volgen elkaar steeds weer op. De mensen hier hebben het er zwaar mee en kunnen niet, zoals wij, weggaan naar een ander land. Voor ons zorgt het ook opnieuw voor onrust.
We hebben hier nog vier weken te gaan en dan hopen we veilig in Nederland terug te keren. Dat is voor ons een troost, maar we laten wel mensen in spanning achter.
maandag 25 mei 2009
India
Zoals in de vorige posting viel te lezen, ben ik (Tom) vanaf eind april een viertal weken wezen fietsen in India. Deze tocht die me naar de bergachtige deelstaat Himachel Pradesh voerde heb ik samen met Michael, een Australische vriend, ondernomen. Voor vertrek had ik gemengde gevoelens over India. Ik heb de laatste jaren een hoop mensen gesproken die in India op vakantie zijn geweest. Ze raakten allemaal niet uitgepraat over India. De ene helft van de mensen had het er helemaal mee gehad, terwijl de andere helft er op verliefd was geworden. Met spanning fietsten Michael en ik dus naar de Indiase grens. Vier weken later kan ik zeggen, dat India zeer goed is bevallen en dat ik zeker nog een keer van plan ben om terug te komen. Ik wil echter wel opmerken dat ik natuurlijk slechts een klein gedeelte van India heb gezien. Himachel Pradesh is namelijk niet veel groter dan Nederland. Daarnaast schijnt elke deelstaat weer zijn eigen dynamiek te kennen.
De eerste dagen fietsten we door de Punjab, de graanschuur en één van de meest welvarende deelstaten van India. De Punjab was voor Partition, de scheiding van India en Pakistan, één van de belangrijkste staten van India, maar werd gesplitst in een Indiaas en Pakistaans deel. De grootste helft viel toe aan Pakistan, terwijl de Indiase helft vandaag de dag niet veel groter is dan Nederland. Indiaas Punjab is de laatste decennia flink wat grondgebied kwijtgeraakt. Onder andere door de vorming van de deelstaten Haryana en Himachel Pradesh. Punjab is de enige Indiase deelstaat, waarbij de meerderheid van de bevolking het Sikh geloof aanhangt. Hoogtepunt van de Punjab is de gouden tempel van de Sikhs in Amritsar. Deze hebben we dan ook bezocht en sprak ons zeer tot de verbeelding.
Na drie dagen fietsen over de vlakte, die met de dag heter werd, bereikten we de deelstaat Himachel Pradesh. Lange tijd was Himachel Pradesh (HP) juist één van de armste deelstaten, maar door de ontwikkeling van tientallen waterkrachtcentrales en het toerisme, is de economie van HP de laatste tien jaar het hardste gegroeid van alle Indiase deelstaten. HP schijnt de stroom te leveren, voor de helft van de Indiase bevolking. De eerste week fietsten we langs de voet van de Himalaya, waarbij we regelmatig zicht hadden op de besneeuwde toppen van boven de 4.000 meter. We hebben twee dagen rust genomen in Dharmsala. In deze twee dagen hebben we onder andere een bezoek gebracht aan de residentie van de Tibetaanse regering in ballingschap. De Dalai Lama woont hier het grootste gedeelte van het jaar, maar heeft het helaas te druk om mensen te ontvangen.
Vanaf Dharmsala ging de tocht richting Manali. Een echt toeristisch centrum in de vallei van de Beas (Alexander de grote veroverde India tot aan de Beas) op een hoogte van 2.000 meter en omringd door bergen hoger dan 6.000 meter. Helaas sloeg de dag voordat we Manali zouden bereiken het weer om van warm en zonnig naar regenachtig en koud. Twee dagen lang lag de temperatuur niet hoger dan 10 graden. Er werd voor meer dan een week hetzelfde weer voorspeld, wat ons niet echt vrolijk stemde. Gelukkig trok de derde dag de hemel open en konden we onder een stralend zonnetje een poging doen om de Rohtangpas van bijna 4.000 meter hoogte te bedwingen. Helaas kwamen we daarbij niet hoger dan naar schatting 3.250 meter, omdat de weg volledig werd geblokkeerd door auto’s van toeristen die de sneeuw van dichtbij wilden zien.
Zeven mei vierden we Michaels verjaardag. Als verjaardagscadeau kreeg hij van Adine en ik een overnachting aangeboden in een heus kasteel. Dezelfde dag regelden we ook een trekking van vier dagen die ons over de 3.700 meter hoge Chandrikanipas zou brengen. Voor 30 euro per persoon per dag zouden we tijdens de trekking gezelschap krijgen van een gids en twee Nepalese dragers, die voor ons de tent en het eten zouden dragen. We hadden groot respect voor de dragers, omdat ze zonder klagen naar schatting 50 kilogram de berg op schouwden. De tassen hingen daarbij niet op hun rug, maar aan hun hoofd! De eerste nacht kampeerden we op 3.200 meter hoogte. De tweede dag ook, omdat ’s nachts het weer was omgeslagen. Hierdoor konden we de pas niet over. Dat betekende dat we pas de derde dag de pas over konden. Dat was flink aanpoten, want door het weer van de dag ervoor, was er een hoop verse sneeuw gevallen. Soms zakten we tot ons middel weg in de sneeuw. Na de pas werd er flink afgedaald, wat ons enorme spierpijn in de bovenbenen opleverde. De trekking werd afgesloten in Manikaran, een plaats bekend om zijn warmwaterbronnen. Heerlijk ontspannend na een aantal dagen bikkelen.
Na Manikaran gingen we van de Beasvallei via de enorm steile Jaloripas, 3.220 meter hoogte, naar de Sutlejvallei. De Sutlej is net als de Beas één van de vijf rivieren die door de Punjab (pandj is vijf in het Hindi en Urdu) naar de Indus stromen. In eerste instantie wilden we naar Shimla fietsen, maar twee fietsende Indiërs hadden ons aangeraden om de Sutlej stroomopwaarts te volgen. Drie dagen lang hebben we in het dal van de Sutlej gefietst. Op ongeveer 30 kilometer bouwput na, was de vallei overweldigend. Vooral het stuk van Nako (3.800 m.) naar Recong Peo (2.250 m.) was van een onvergetelijke schoonheid. Wegens tijdgebrek hadden we ons een dag ervoor met een jeep naar Nako laten brengen. Dit dorp aan een klein meer was het mooiste en meest rustieke dorp wat we op onze reis hadden gezien. Bijna elke hoek was een foto waard. Tijdens de rit omlaag veranderde het landschap van kaal, woestijnachtig, naar groen en meer tropisch. Ondertussen hadden we bijna continu uitzichten op de besneeuwde toppen van de Himalaya.
In Recong Peo namen we de bus naar Shimla, die er bijna tien uur over deed. Shimla was een beetje een teleurstelling na drie weken in de majestueuze bergen. Shimla is groot, druk, duur en de uitzichten zijn waardeloos. De volgende dag fietsten we de laatste gezamenlijke kilometers van onze reis. Bergaf naar Chandigarh, de door Le Corbusier geplande hoofdstad van zowel Punjab als Haryana. In de vlakte maakten we weer kennis met de hitte en de drukte. In Chandigarh scheidden ook onze wegen. Michael zou een bus naar Delhi airport nemen, terwijl ik een bus terug naar Amritsar nam. De laatste avond hebben we doorgebracht in een typisch Indiaas café en onder het genot van een biertje onze reis geëvalueerd. Daarbij kwamen we unaniem tot de conclusie dat het een zeer geslaagde reis was en dat India ons alles behalve heeft teleurgesteld.
Benieuwd naar meer foto's? Klik dan hier.
De eerste dagen fietsten we door de Punjab, de graanschuur en één van de meest welvarende deelstaten van India. De Punjab was voor Partition, de scheiding van India en Pakistan, één van de belangrijkste staten van India, maar werd gesplitst in een Indiaas en Pakistaans deel. De grootste helft viel toe aan Pakistan, terwijl de Indiase helft vandaag de dag niet veel groter is dan Nederland. Indiaas Punjab is de laatste decennia flink wat grondgebied kwijtgeraakt. Onder andere door de vorming van de deelstaten Haryana en Himachel Pradesh. Punjab is de enige Indiase deelstaat, waarbij de meerderheid van de bevolking het Sikh geloof aanhangt. Hoogtepunt van de Punjab is de gouden tempel van de Sikhs in Amritsar. Deze hebben we dan ook bezocht en sprak ons zeer tot de verbeelding.Na drie dagen fietsen over de vlakte, die met de dag heter werd, bereikten we de deelstaat Himachel Pradesh. Lange tijd was Himachel Pradesh (HP) juist één van de armste deelstaten, maar door de ontwikkeling van tientallen waterkrachtcentrales en het toerisme, is de economie van HP de laatste tien jaar het hardste gegroeid van alle Indiase deelstaten. HP schijnt de stroom te leveren, voor de helft van de Indiase bevolking. De eerste week fietsten we langs de voet van de Himalaya, waarbij we regelmatig zicht hadden op de besneeuwde toppen van boven de 4.000 meter. We hebben twee dagen rust genomen in Dharmsala. In deze twee dagen hebben we onder andere een bezoek gebracht aan de residentie van de Tibetaanse regering in ballingschap. De Dalai Lama woont hier het grootste gedeelte van het jaar, maar heeft het helaas te druk om mensen te ontvangen.
Vanaf Dharmsala ging de tocht richting Manali. Een echt toeristisch centrum in de vallei van de Beas (Alexander de grote veroverde India tot aan de Beas) op een hoogte van 2.000 meter en omringd door bergen hoger dan 6.000 meter. Helaas sloeg de dag voordat we Manali zouden bereiken het weer om van warm en zonnig naar regenachtig en koud. Twee dagen lang lag de temperatuur niet hoger dan 10 graden. Er werd voor meer dan een week hetzelfde weer voorspeld, wat ons niet echt vrolijk stemde. Gelukkig trok de derde dag de hemel open en konden we onder een stralend zonnetje een poging doen om de Rohtangpas van bijna 4.000 meter hoogte te bedwingen. Helaas kwamen we daarbij niet hoger dan naar schatting 3.250 meter, omdat de weg volledig werd geblokkeerd door auto’s van toeristen die de sneeuw van dichtbij wilden zien.
Zeven mei vierden we Michaels verjaardag. Als verjaardagscadeau kreeg hij van Adine en ik een overnachting aangeboden in een heus kasteel. Dezelfde dag regelden we ook een trekking van vier dagen die ons over de 3.700 meter hoge Chandrikanipas zou brengen. Voor 30 euro per persoon per dag zouden we tijdens de trekking gezelschap krijgen van een gids en twee Nepalese dragers, die voor ons de tent en het eten zouden dragen. We hadden groot respect voor de dragers, omdat ze zonder klagen naar schatting 50 kilogram de berg op schouwden. De tassen hingen daarbij niet op hun rug, maar aan hun hoofd! De eerste nacht kampeerden we op 3.200 meter hoogte. De tweede dag ook, omdat ’s nachts het weer was omgeslagen. Hierdoor konden we de pas niet over. Dat betekende dat we pas de derde dag de pas over konden. Dat was flink aanpoten, want door het weer van de dag ervoor, was er een hoop verse sneeuw gevallen. Soms zakten we tot ons middel weg in de sneeuw. Na de pas werd er flink afgedaald, wat ons enorme spierpijn in de bovenbenen opleverde. De trekking werd afgesloten in Manikaran, een plaats bekend om zijn warmwaterbronnen. Heerlijk ontspannend na een aantal dagen bikkelen. 
Na Manikaran gingen we van de Beasvallei via de enorm steile Jaloripas, 3.220 meter hoogte, naar de Sutlejvallei. De Sutlej is net als de Beas één van de vijf rivieren die door de Punjab (pandj is vijf in het Hindi en Urdu) naar de Indus stromen. In eerste instantie wilden we naar Shimla fietsen, maar twee fietsende Indiërs hadden ons aangeraden om de Sutlej stroomopwaarts te volgen. Drie dagen lang hebben we in het dal van de Sutlej gefietst. Op ongeveer 30 kilometer bouwput na, was de vallei overweldigend. Vooral het stuk van Nako (3.800 m.) naar Recong Peo (2.250 m.) was van een onvergetelijke schoonheid. Wegens tijdgebrek hadden we ons een dag ervoor met een jeep naar Nako laten brengen. Dit dorp aan een klein meer was het mooiste en meest rustieke dorp wat we op onze reis hadden gezien. Bijna elke hoek was een foto waard. Tijdens de rit omlaag veranderde het landschap van kaal, woestijnachtig, naar groen en meer tropisch. Ondertussen hadden we bijna continu uitzichten op de besneeuwde toppen van de Himalaya.In Recong Peo namen we de bus naar Shimla, die er bijna tien uur over deed. Shimla was een beetje een teleurstelling na drie weken in de majestueuze bergen. Shimla is groot, druk, duur en de uitzichten zijn waardeloos. De volgende dag fietsten we de laatste gezamenlijke kilometers van onze reis. Bergaf naar Chandigarh, de door Le Corbusier geplande hoofdstad van zowel Punjab als Haryana. In de vlakte maakten we weer kennis met de hitte en de drukte. In Chandigarh scheidden ook onze wegen. Michael zou een bus naar Delhi airport nemen, terwijl ik een bus terug naar Amritsar nam. De laatste avond hebben we doorgebracht in een typisch Indiaas café en onder het genot van een biertje onze reis geëvalueerd. Daarbij kwamen we unaniem tot de conclusie dat het een zeer geslaagde reis was en dat India ons alles behalve heeft teleurgesteld.
Benieuwd naar meer foto's? Klik dan hier.
dinsdag 28 april 2009
Greetings from Dharamsala
Hello!
I'm now in sunny Himachal Pradesh province in India after an eventful week in Pakistan. On my first day there I helped with a bake sale at a local school where my friends are working and met many people and had an interesting time playing Dutch games and trying Pakistani food. It was well into the 40's and we were grateful for plenty of shade! On the second day we saw some sights around the city, before I was cruelly hit by a dose of food poisoning. After a day of evacuating frequently from both ends I was completely dehydrated, and couldn't drink at all without it returning shortly after. A quick visit to hospital for an IV drip and a good sleep got me over the worst of that one. The Lahore hospitals have a very open door policy and you just wander in, find a nice doctor and then a nice nurse hooks you up. It was good to have a lie down and read a good book after that. After several days in bed we saw an amazing old fort in Lahore on the Friday before cycling off on Saturday, just one day behind the original planned departure. The traffic in Pakistan has been great fun to watch and ride in, and the 'me first' mentality is a strong one throughout much of the country's operations. It was a very informative week as Tom and Adine have some good friends in Pakistan. Adine has done 9 months of hard work training teachers in speech therapy in a school for mentally challenged children. She seems to have learnt a lot about Pakistan and about herself too! A good challenge for Tom to help maintain her sanity I think :)
My health has improved tremendously since last week, to the point that we have now cycled 260km in the last 4 days. The last 30km was all uphill and we are now in sight of the Himalayas! They are massive mountains towering in the distance, all covered in snow. It is so good to be here, and within a small number of kilometres from the Dalai Lama too. We'll go visit him tomorrow for a nice chai latte.
Tom's knee is holding up well and we have been taking it slowly, especially up the hills. The food here has been amazingly good, just as I'd hoped, and almost all vegetarian too. Especially now we're in the more Buddhist area in the mountains. A very multicultural place.
It has been incredibly hot, and we have been drinking enormous quantities of water and still are not peeing! Stopping at a roadside stall for an ice cold lemonade or mango juice and water has been a highlight in itself! The people are very hospitable. We have some very mountainous days ahead, but a relatively easy day tomorrow. Just a 9km ride up a hill tomorrow to visit the main man Lama (without luggage!) for the day, so will be a nice easy one. It's great to be where the air is cooler, and we can really feel the difference from the plains. We are now at around 1300 metres.
We plan to go on a 5 day trek after we've cycled about another 250km to Manali. Then we'll be seriously getting some altitude as we approach some major mountains.
Cheers,
Michael
I'm now in sunny Himachal Pradesh province in India after an eventful week in Pakistan. On my first day there I helped with a bake sale at a local school where my friends are working and met many people and had an interesting time playing Dutch games and trying Pakistani food. It was well into the 40's and we were grateful for plenty of shade! On the second day we saw some sights around the city, before I was cruelly hit by a dose of food poisoning. After a day of evacuating frequently from both ends I was completely dehydrated, and couldn't drink at all without it returning shortly after. A quick visit to hospital for an IV drip and a good sleep got me over the worst of that one. The Lahore hospitals have a very open door policy and you just wander in, find a nice doctor and then a nice nurse hooks you up. It was good to have a lie down and read a good book after that. After several days in bed we saw an amazing old fort in Lahore on the Friday before cycling off on Saturday, just one day behind the original planned departure. The traffic in Pakistan has been great fun to watch and ride in, and the 'me first' mentality is a strong one throughout much of the country's operations. It was a very informative week as Tom and Adine have some good friends in Pakistan. Adine has done 9 months of hard work training teachers in speech therapy in a school for mentally challenged children. She seems to have learnt a lot about Pakistan and about herself too! A good challenge for Tom to help maintain her sanity I think :)
My health has improved tremendously since last week, to the point that we have now cycled 260km in the last 4 days. The last 30km was all uphill and we are now in sight of the Himalayas! They are massive mountains towering in the distance, all covered in snow. It is so good to be here, and within a small number of kilometres from the Dalai Lama too. We'll go visit him tomorrow for a nice chai latte.
Tom's knee is holding up well and we have been taking it slowly, especially up the hills. The food here has been amazingly good, just as I'd hoped, and almost all vegetarian too. Especially now we're in the more Buddhist area in the mountains. A very multicultural place.
It has been incredibly hot, and we have been drinking enormous quantities of water and still are not peeing! Stopping at a roadside stall for an ice cold lemonade or mango juice and water has been a highlight in itself! The people are very hospitable. We have some very mountainous days ahead, but a relatively easy day tomorrow. Just a 9km ride up a hill tomorrow to visit the main man Lama (without luggage!) for the day, so will be a nice easy one. It's great to be where the air is cooler, and we can really feel the difference from the plains. We are now at around 1300 metres.
We plan to go on a 5 day trek after we've cycled about another 250km to Manali. Then we'll be seriously getting some altitude as we approach some major mountains.
Cheers,
Michael
woensdag 22 april 2009
Bake sale
Zondag 19 april was het zover: de tweede verjaardag van ons huwelijk én de bake sale van de Bishop Rockey Chapel. Sinds een aantal maanden wordt op de campus hard gewerkt aan de bouw van een nieuwe hoofdkerk voor het bisdom Raiwind (Kerk van Pakistan). Hoewel er nog niet genoeg geld beschikbaar is (totale kosten: ongeveer 20 miljoen Pakistaanse roepie, circa € 200.000), is alvast aan de bouw begonnen. Door alvast met de bouw te beginnen, hoopt het bisdom makkelijker geld binnen te halen van potentiële donoren. Mensen blijken toch gemakkelijker geld te geven, als een project al van de grond is. Het schijnt in Pakistan in ieder geval een redelijk normale praktijk te zijn om alvast aan een project te beginnen ook al is niet al het geld binnen. Toen wij in december een bezoek brachten aan het platteland, bezochten we ook een kerk in aanbouw. Bijna alles was klaar, behalve het dak. Tijdens het bezoek beloofde de bisschop de kosten voor het dak voor zijn rekening te nemen.
Het is de bedoeling dat de Bishop Rockey Chapel gebruik gaat maken van de nieuwe ‘Central Church’. Zodoende werd de chapel gevraagd op ook haar steentje bij te dragen. De bijdrage zou moeten bestaan uit de aanschaf en installatie van de elektrische bedrading. De totale kosten hiervan worden geschat op ongeveer 10 procent van de totale bouwkosten. Om dit bedrag binnen te halen werd besloten om een ‘bake sale’ te organiseren. Een bake sale zouden wij in Nederland een braderie noemen, oftewel brood en spelen.
Twee maanden lang werd er door de leden van de Bishop Rockey Chapel hard gewerkt om de bake sale tot een succes te maken. Zo moest iedere familie 100 loten aan de man proberen te brengen en zoveel mogelijk reclame maken voor de bake sale. Ook werd bijna iedereen ingeschakeld om tijdens de bake sale eten te koken en te verkopen, een spelletje te begeleiden, lootjes te verkopen of een ander stalletje te bemannen. Wij namen de taak op ons om Italiaans eten te verkopen en het spijkerbroekhangen aan de man te brengen. Daarnaast werd Tom gevraagd om een plattegrond van het terrein te maken, met daarop aangegeven waar welke stalletjes moesten komen. Als echte planoloog nam Tom die taak zeer serieus op zich. Een halve morgen is hij in de weer geweest om het terrein van St. Peter’s High School, waar de bake sale zou plaatsvinden, op te meten.
Op zondag werd er na de dienst van negen uur begonnen met de opbouw. Wij sloegen deze dienst over, omdat we laat naar bed waren gegaan. We hadden namelijk Michael, een Australische vriend waarmee Tom vier weken in India gaat fietsen, ‘s nachts van het vliegveld gehaald. Om half elf toog Tom met zijn plattegrond voor de bake sale richting St. Peter’s High School. De kerk was al uit en de leden waren druk bezig met tafels neerzetten. Helaas werden de tafels niet volgens Toms plan neergezet. Hij trommelde een paar man op om de tafels goed neer te zetten, maar terwijl hij de ene tafel goed had neergezet, was de vacante plaats weer ingevuld met een nieuwe tafel. Ondertussen kwamen mensen bij hem vragen waar zij moesten gaan zitten met hun eten. Eigenlijk was het geen vragen, maar meer mededelen. Hoe Tom ook zijn best deed om mensen te overtuigen dat ze volgens zijn plan moesten werken, niemand leek te luisteren. Na een kwartier keerde Tom dan ook gefrustreerd terug naar ons appartement. Daar luchtte hij bij Adine en Michael, die druk bezig waren met de pastasalade, zijn hart. Een kwartier later toog Tom weer naar de bake sale, maar toen zonder plattegrond.
De opkomst bij de bake sale beantwoordde helaas niet helemaal aan de verwachting. De organisatie had van te voren geschat dat er tussen de 300 tot 700 man op de bake sale af zouden komen. Uiteindelijk werden het er 250. Ondanks het tegenvallende aantal bezoekers liep ons stalletje op rolletjes. De lasagna was al binnen een uur uitverkocht. De pastasalade liep iets minder goed, maar er waren toch genoeg mensen die wel een bordje wilden uitproberen. Het spijkerbroekhangen was de grote hit. Pakistaanse jongeren zijn wel te porren voor een competitie. In het begin liep het nog niet zo hard, omdat de meeste mensen geen idee hadden wat de bedoeling van het spel was. Maar toen de bedoeling eenmaal was doorgedrongen, werd er bijna continu spijkerbroek gehangen. We hadden twee competities in gedachten: een vrouwen- en een mannencompetitie. Helaas waren er maar twee vrouwen die een poging waagden: Adine en Sharen. Uiteindelijk won Sharen, de 8-jarige dochter van een collega/vriendin van Adine, het spijkerbroekhangen bij de vrouwen met een tijd van 7 seconden. Bij de mannen was de competitie groter en fanatieker. De uiteindelijke winnaar was een jongen van rond de 12 jaar met een tijd van 2 minuten en 2 seconden. De mannencompetitie was zo fanatiek, dat er zelfs een poging werd ondernomen om Michael en Adine om te kopen. Nota bene door een aanstaand pastor, die van te voren nog had gezegd dat christenen die de bijbel niet kennen, geen goede christenen zijn. Hij bood 200 Pakistaanse roepies (2 euro), als ze 10 seconden bij zijn tijd zouden optellen… Het spijkerbroekhangen was zo’n succes, dat we allebei denken dat het spijkerbroekhangen als vast onderdeel op elke bake sale zal worden geïntroduceerd. Eerst in de diocese, later in Lahore en over tien jaar kun je in Pakistan geen bake sale bezoeken of je kunt spijkerbroekhangen.
Tijdens de bake sale werd ook nog even stilgestaan bij ons tweejarig huwelijk. Tegen het einde pakte Raju, een goede vriend, de microfoon en kondigde aan dat wij twee jaar waren getrouwd. Natuurlijk kwam iedereen ons feliciteren en moesten wij en public met elkaar dansen. Natuurlijk kregen we ook van diverse mensen cadeautjes. Niet veel later was de bake sale dan toch echt ten einde. De winnaars van de loterij werden bekend gemaakt. Helaas was slechts de helft van alle tickets verkocht. De grote winnaar was Raheel, ook een vriend van ons, die een mobiele telefoon won. En Yacoub, collega en chauffeur van Dar-ul-Mussarat, won de magnetron. Wij hadden hem de avond ervoor twee lootjes gegeven, als dank dat hij midden in de nacht Michael van het vliegveld wilde afhalen. Ook een mooie prijs voor hem dus!
Voor foto's van de bake sale klik hier.
Het is de bedoeling dat de Bishop Rockey Chapel gebruik gaat maken van de nieuwe ‘Central Church’. Zodoende werd de chapel gevraagd op ook haar steentje bij te dragen. De bijdrage zou moeten bestaan uit de aanschaf en installatie van de elektrische bedrading. De totale kosten hiervan worden geschat op ongeveer 10 procent van de totale bouwkosten. Om dit bedrag binnen te halen werd besloten om een ‘bake sale’ te organiseren. Een bake sale zouden wij in Nederland een braderie noemen, oftewel brood en spelen.
Twee maanden lang werd er door de leden van de Bishop Rockey Chapel hard gewerkt om de bake sale tot een succes te maken. Zo moest iedere familie 100 loten aan de man proberen te brengen en zoveel mogelijk reclame maken voor de bake sale. Ook werd bijna iedereen ingeschakeld om tijdens de bake sale eten te koken en te verkopen, een spelletje te begeleiden, lootjes te verkopen of een ander stalletje te bemannen. Wij namen de taak op ons om Italiaans eten te verkopen en het spijkerbroekhangen aan de man te brengen. Daarnaast werd Tom gevraagd om een plattegrond van het terrein te maken, met daarop aangegeven waar welke stalletjes moesten komen. Als echte planoloog nam Tom die taak zeer serieus op zich. Een halve morgen is hij in de weer geweest om het terrein van St. Peter’s High School, waar de bake sale zou plaatsvinden, op te meten.
Op zondag werd er na de dienst van negen uur begonnen met de opbouw. Wij sloegen deze dienst over, omdat we laat naar bed waren gegaan. We hadden namelijk Michael, een Australische vriend waarmee Tom vier weken in India gaat fietsen, ‘s nachts van het vliegveld gehaald. Om half elf toog Tom met zijn plattegrond voor de bake sale richting St. Peter’s High School. De kerk was al uit en de leden waren druk bezig met tafels neerzetten. Helaas werden de tafels niet volgens Toms plan neergezet. Hij trommelde een paar man op om de tafels goed neer te zetten, maar terwijl hij de ene tafel goed had neergezet, was de vacante plaats weer ingevuld met een nieuwe tafel. Ondertussen kwamen mensen bij hem vragen waar zij moesten gaan zitten met hun eten. Eigenlijk was het geen vragen, maar meer mededelen. Hoe Tom ook zijn best deed om mensen te overtuigen dat ze volgens zijn plan moesten werken, niemand leek te luisteren. Na een kwartier keerde Tom dan ook gefrustreerd terug naar ons appartement. Daar luchtte hij bij Adine en Michael, die druk bezig waren met de pastasalade, zijn hart. Een kwartier later toog Tom weer naar de bake sale, maar toen zonder plattegrond.
De opkomst bij de bake sale beantwoordde helaas niet helemaal aan de verwachting. De organisatie had van te voren geschat dat er tussen de 300 tot 700 man op de bake sale af zouden komen. Uiteindelijk werden het er 250. Ondanks het tegenvallende aantal bezoekers liep ons stalletje op rolletjes. De lasagna was al binnen een uur uitverkocht. De pastasalade liep iets minder goed, maar er waren toch genoeg mensen die wel een bordje wilden uitproberen. Het spijkerbroekhangen was de grote hit. Pakistaanse jongeren zijn wel te porren voor een competitie. In het begin liep het nog niet zo hard, omdat de meeste mensen geen idee hadden wat de bedoeling van het spel was. Maar toen de bedoeling eenmaal was doorgedrongen, werd er bijna continu spijkerbroek gehangen. We hadden twee competities in gedachten: een vrouwen- en een mannencompetitie. Helaas waren er maar twee vrouwen die een poging waagden: Adine en Sharen. Uiteindelijk won Sharen, de 8-jarige dochter van een collega/vriendin van Adine, het spijkerbroekhangen bij de vrouwen met een tijd van 7 seconden. Bij de mannen was de competitie groter en fanatieker. De uiteindelijke winnaar was een jongen van rond de 12 jaar met een tijd van 2 minuten en 2 seconden. De mannencompetitie was zo fanatiek, dat er zelfs een poging werd ondernomen om Michael en Adine om te kopen. Nota bene door een aanstaand pastor, die van te voren nog had gezegd dat christenen die de bijbel niet kennen, geen goede christenen zijn. Hij bood 200 Pakistaanse roepies (2 euro), als ze 10 seconden bij zijn tijd zouden optellen… Het spijkerbroekhangen was zo’n succes, dat we allebei denken dat het spijkerbroekhangen als vast onderdeel op elke bake sale zal worden geïntroduceerd. Eerst in de diocese, later in Lahore en over tien jaar kun je in Pakistan geen bake sale bezoeken of je kunt spijkerbroekhangen. Tijdens de bake sale werd ook nog even stilgestaan bij ons tweejarig huwelijk. Tegen het einde pakte Raju, een goede vriend, de microfoon en kondigde aan dat wij twee jaar waren getrouwd. Natuurlijk kwam iedereen ons feliciteren en moesten wij en public met elkaar dansen. Natuurlijk kregen we ook van diverse mensen cadeautjes. Niet veel later was de bake sale dan toch echt ten einde. De winnaars van de loterij werden bekend gemaakt. Helaas was slechts de helft van alle tickets verkocht. De grote winnaar was Raheel, ook een vriend van ons, die een mobiele telefoon won. En Yacoub, collega en chauffeur van Dar-ul-Mussarat, won de magnetron. Wij hadden hem de avond ervoor twee lootjes gegeven, als dank dat hij midden in de nacht Michael van het vliegveld wilde afhalen. Ook een mooie prijs voor hem dus!
Voor foto's van de bake sale klik hier.
Abonneren op:
Posts (Atom)
